Ημέρα γιορτής το πρωί στο Σύνταγμα . ΑΠΟΡΙΑ = Θα φέρουν τα ματ μαζί τα συνεταιράκια τους ? Τους κουκουλοφόρους καλέ ,ποιους άλλους !

ΜΑΖΥ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟ ΠΡΩΙ

όλοι Ελληνες είμαστε και όλα μας ενώνουν .

προπαντός οι αγώνες ενάντια στους κατακτητές ντόπιους και ξένους

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.

Το άδολο Ελληνικό πνεύμα είναι η εγγύηση της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς, της αρμονίας, της εξύψωσης των ομορφότερων χαρακτηριστικών του ανθρωπίνου γένους.

Όταν ο Ελληνισμός χάνεται (με όλα τα τρωτά του), την θέση του παίρνει η βαρβαρότητα, ο σκοταδισμός, η μισαλλοδοξία. Το είδαμε από την Καμπούλ μέχρι το Καρς. Από την Ιωνία μέχρι την Κερύνεια. Το βλέπουμε και σήμερα στην Ομόνοια, στην Θράκη. Από τους Μακαβαίους και τους Τσέτες, στους Ισλαμοφασίστες. Από τον Αλάριχο και τους Ναζί, στο ΔΝΤ.

Όλοι με έναν κοινό σκοπό: Να ξεριζώσουν τους γηγενείς από τις πατρογονικές τους εστίες. Να γεμίσουν τις πατρίδες με ανελεύθερους ανθρώπους, με άβουλα όντα που δικαιούνται μόνο να υπακούν και να σφάζουν.

Αυτό βλέπουμε και σήμερα. Όπου ο Ελληνισμός υποχωρεί, χάνεται κάθε είδους ανθρώπινο δικαίωμα. Από τον πρόσφυγα που σφάζεται και γίνεται εμπόρευμα μέχρι τα δικαιώματα του εργάτη στη φάμπρικα.

Σήμερα λοιπόν, που οι εχθροί του φωτός κάνουν την τελική τους επίθεση για να ξεριζώσουν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ και να εγκαταστήσουν το ΑΔΙΚΟ, η απάντηση είναι μία.

Ελληνισμός παντού. Ελληνισμός πέρα από τα σύνορα. Το αντίδοτο για την αδικία, την μισαλλοδοξία, την εκμετάλλευση, τον ιμπεριαλισμό, την καταστροφή της αρμονίας έχει όνομα.

Εδώ επίσης βρίσκεται η ανωτερότητά της Ελληνικής φιλοσοφίας απέναντι σε
όλους τους κατοπινούς τους μεταφυσικούς αντίπαλους. Αν σε
σχέση με τους Έλληνες η μεταφυσική είχε δίκιο στα επιμέρους,
σε σχέση με τη μεταφυσική, οι Έλληνες είχαν δίκιο γενικά.
Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που υποχρεωνόμαστε στη
φιλοσοφία, όπως σε τόσο πολλούς άλλους τομείς, να
επιστρέφουμε ξανά και ξανά στα επιτεύγματα αυτού του μικρού
λαού που τα καθολικά του ταλέντα και δραστηριότητες του
εξασφάλισαν μια θέση στην ιστορία της ανθρώπινης ανάπτυξης
που κανείς άλλος λαός δεν μπορεί ποτέ να διεκδικήσει.

(Φ. Ενγκελς, “Διαλεχτική της Φύσης”,
εκδ. Progress, σελ. 45-46)