Για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν μόνο ότι δεν πήγε καλά η δουλειά μου. Άρχισε να μου αρέσει η καλοπέραση, να πηγαίνω κανένα ταξιδάκι παραπάνω, να παίζω χρηματιστήριο, να τεμπελιάζω και.....
λίγο...
Ζήτησα από κάποιον που τον θεωρούσα φίλο μου και άνηκε και αυτός στο ίδιο σωματείο με εμένα ένα δάνειο για να ανταπεξέλθω. Μου ζήτησε αρκετούς τόκους, αλλά το χρειαζόμουν και το πήρα. Στην πορεία, λόγω κακού υπολογισμού, του ζητούσα δανεικά κάθε τόσο. Μου έδινε (με τόκο βέβαια), αν και είχα μια υποψία ότι δεν το κάνει γιατί μ' αγαπάει και με νοιάζεται, αλλά γιατί θέλει να βγάλει από μένα. Δεν έδινα σημασία όμως, γιατί με αυτόν τον τρόπο κάναμε τη δουλειά μας και οι δύο. Μάλιστα κάποια στιγμή είχα μαλώσει με κάποιον οδηγό εκτός σωματείου και αυτός που θεωρούσα φίλος μου δε με υπερασπίστηκε καθόλου, κι ας πλήρωνα τη μηνιαία εισφορά μου κανονικά.
Μετά από αλλεπάλληλους δανεισμούς, είδα ότι δεν τα βγάζω πέρα. Οι τόκοι του φίλου μου ήταν δυσβάσταχτοι και εκτός αυτού κάθε τόσο με ανάγκαζε το σωματείο να αγοράζω GPS, να αγοράζω συστήματα προστασίας για το αυτοκίνητο, να αγοράζω, να αγοράζω...
Το κατάλαβε και αυτός ότι είναι αδύνατο να πάρει όλα όσα συμφωνήσαμε και με έπιασε. Μου μίλησε λίγο ειρωνικά και απότομα. Με έθεσε προ των ευθυνών μου και φεύγοντας μου έκανε και κωλοδάχτυλο. Κι εγώ που νόμιζα πως ήμασταν φίλοι... Για το ότι με ανάγκαζε το σωματείο, στο οποίο αυτός ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος, να αγοράζω κάθε τρεις και λίγο άχρηστα πράγματα, ούτε λόγος βέβαια... Άσε που καμιά φορά μου τα έστελναν κι ελαττωματικά...
Σε ένα μήνα ξαναήρθε. Μπορεί να πήγα κι εγώ, δε θυμάμαι καλά... Μου είπε να υπογράψουμε ένα μνημόνιο. Δεν είχα ξανακούσει τη λέξη, αλλά ήμουν σε μειονεκτική θέση. Χωρίς καλά καλά να το διαβάσω ολόκληρο το υπέγραψα. Αλλιώς θα χρεοκοπούσα μου είπε. Όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαινα ότι την πάτησα άσχημα, ήταν σα να υπέγραψα την καταδίκη μου. Είχα βάλει υποθήκη το σπίτι μου, κάτι παραθαλάσσια χωράφια που είχα κληρονομήσει και ένα ανεκτίμητης αξίας κειμήλιο του παππού μου. Δηλαδή τα πάντα. Ντρεπόμουν. Αν σηκωνόταν ο παππούς μου και με έβλεπε θα με λυπόταν. Τα δέχτηκα όλα τόσο εύκολα! Ο φίλος μου με δούλεψε. Δεν αντέδρασα καν! Πιάστηκα κορόιδο!
Έπειτα άρχισε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μου, να ανοίγει τα συρτάρια, να κοιτάει όποτε του καπνίσει το πορτοφόλι μου και τις τσέπες μου. Ήθελε να μου κάνει κουμάντο, επειδή συνέχιζε να μου δίνει κάποια δανεικά. Όσα έβγαζα με το ταξάκι μου μου τα έπαιρνε όλα και μου έλεγε ότι αυτά θα ξεπληρώσουν κάτι παλιά δάνεια. Πέρασα από πολλά στάδια: στην αρχή πανικοβλήθηκα, μετά ένιωσα ενοχές, μετά μίσος για αυτόν, μετά απόγνωση... Όλα όμως είχαν έναν κοινό παρονομαστή: ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΑ! ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ!
Τις τελευταίες μέρες και αφού τον παρακάλεσα πολύ και έφτασα στη χρεωκοπία πιο κοντά από ποτέ, μου έκανε κάτι διευκολύνσεις. Μείωσε το επιτόκιο και μου έδωσε παράταση στην εξόφληση του δανείου. Είναι όντως σημαντική ανάσα και πολλά λεφτά. Τα μετράω, τα ξαναμετράω όμως, και δε βγαίνω ούτε τώρα με τίποτα. Το χειρότερο είναι ότι το γνωρίζει κι αυτός, αφού ξέρει τα οικονομικά μου πιο καλά κι από μένα...Με τρομάζει το τι έχει στο μυαλό του.
Μου είπε να πουλήσω το ταξί και τα χωράφια. Του είπα ναι! ΤΙ ΒΛΑΚΑΣ ΕΙΜΑΙ;;; Τώρα είναι που δε θα τον ξεπληρώσω ποτέ! Καλά, αυτός δεν το ξέρει; Αφού είναι πετυχημένος και μορφωμένος. Αν ήθελε το καλό μου μάλλον θα με βοηθούσε να κάνω μια επένδυση. Να πάρω ένα καλύτερο ταξί που να καίει λιγότερα και να μην έχει αβαρίες. Έτσι, θα δούλευα σαν το σκυλί και θα του τα ξεπλήρωνα. Αν όχι όλα, τότε τα πιο πολλά. Χωρίς το ταξάκι μου τι θα κάνω; Πώς θα τον ξεπληρώσω; Πώς θα κρατήσω το σπίτι μου; Ούτε καν τα κειμήλια... Φοβάμαι και να πεθάνω, μην τυχόν συναντήσω τον παππού μου. Πού να βρω το θάρρος να τον κοιτάξω στα μάτια και τι να του πω; ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΕΤΣΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΑΥΤΗ, ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ. ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ...
ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.
vouliazoume.blogspot.co
m
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου