1) Η απόφαση του ΣτΕ –στην προσφυγή του ΔΣΑ και άλλων ενώπιόν του κατά της συνταγματικόητας του Μνημονίου (ν.3845/2010) και της από 08-05-2010 Δανειακής Σύμβασης μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και της «Τρόικας» (της οποίας αναπόσπαστο μέρος είναι και το Μνημόνιο)- δεν κρίνει, λόγω αναρμοδιότητας, την (αντι-) συνταγματικότητα της Δανειακής Σύμβασης, στην οποία περιλαμβάνονται οι κυριότεροι όροι απώλειας της Εθνικής μας Κυριαρχίας και στην οποία στηρίζεται –κατά κύριο – λόγω η μήνυσή μου. Και στο μέρος αυτό η απόφαση του ΣτΕ είναι ορθή. Συνεπώς, ως προς το μέρος αυτό η απόφαση του ΣτΕ δεν έχει ουδεμία επίπτωση στην δικαστική κρίση της μήνυσής μου.
2) Η απόφαση του ΣτΕ δεν κρίνει –ΣΤΗΝ ΟΥΣΊΑ ΤΟΥ-λόγω–δήθεν- αναρμοδιότητας την (αντι-) συνταγματικότητα και του Μνημονίου (ν.3845/2010) καθαυτού!, διότι –όπως η απόφαση αποφαίνεται- το Μνημόνιο δεν είναι εκτελεστικός κυρωτικός, ή εφαρμοστικός νόμος, αλλά απλά
ένα πλαίσιο εφαρμοστέας πολιτικής συμφωνημένης μεταξύ των μερών (Ελλάδος και Τρόικας)!,ομοίως και οι νόμοι 3833/2010, 3842/2010, 3863/2010, 3865/2010, 3888/2010 (οι δύο τελευταίοι απορρέοντες από το Μνημόνιο). Κατά την απόφαση δηλαδή, το Μνημόνιο περιέχει μέτρα πολιτικής αντιμετώπισης της «κρίσης».
Η απόφαση του ΣτΕ στο σημείο αυτό είναι προφανώς Εθνικά Αναξία και Προδοτική (βλ. το άρθρο 15 της Δανειακής Σύμβασης και του μόνο 9 του ν. 3847/11-05-201), αλλά τυπικά (δικονομικά) αποδεκτή!
Και για το λόγο αυτό, η απόφαση δεν αποφαίνεται για την –δια του Μνημονίου- ενδεχόμενη παράβαση του άρθρου Συντ. 36 παρ.2 [σε σχέση με την παρ9 του άρθρου Μόνο του ν. 3847/11-05-201, 126 παρ.9, 136 και 2-6 της ΣΛΕΕ (συνθήκη λειτουργίας της ΕΕ) και 4-5 της ΣΕΕ (Συνθήκη Λισσαβώνας) και των αποφάσεων 2010/320/ΕΕ 2010/486/ΕΕ του Συμβουλίου των Υπουργών της ΕΕ), η οποία (παράβαση του άρθρου 36 παρ.2 Συντ.], η οποία (παράβαση του άρθρου 32 παρ.2 Συντ.) προβάλλεται στην προσφυγή του ΔΣΑ.
Ο παραπάνω όμως ισχυρισμός της απόφασης του ΣτΕ δεν μπορεί –δικονομικά-ούτε καν να εγερθεί στο ποινικό δικαστήριο της μήνυσής μου (ανεξάρτητα της βασιμότητάς του ή όχι), διότι η Εσχάτη Προδοσία δεν χάνει το αξιόποινό της από τον τρόπο διάπραξής της!
3) Στο θέμα όμως που η απόφαση του ΣτΕ ξεπερνά κάθε όριο προδοτικόητας και Εθνικής Αναξιότητας, είναι στην κρίση της ότι με τους όρους του Μνημονίου δεν απώλλυται η Εθνική μας Κυριαρχία!! (κατ` άρθρο 82 Συντ.), διότι –κατά την απόφαση-το Μνημόνιο δεν είναι δεσμευτικό της Ελληνικής Κυβέρνησης έναντι της Τρόικας, ως στερουμένου νομικού δεσμευτικού χαρακτήρος έναντι της τελευταίας, αφού δεν προβλέπονται σε αυτό νομικά μέσα για τον εξαναγκασμό των ελληνικών αρχών στην πιστή και απαρέγκλητη εφαρμογή του, ή άλλου είδους κυρώσεις, μέσω των οποίων θα επιτυγχανόταν εμμέσως ο ίδιος σκοπός. Κατά την απόφαση του ΣτΕ το Μνημόνιο περιέχει–όπως είπα και παραπάνω- απλά μη-δεσμευτικά μέτρα πολιτικής αντιμετώπισης της «κρίσης» (δηλ. εφόσον το Μνημόνιο δεν είναι εκτελεστικός νόμος δεν μπορεί να είναι και δεσμευτικός έναντι της Τρόικας).
Εδώ, για να αποκαλύψω της προδοτική και εγκληματική προαίρεση της απόφασης του ΣτΕ, θα προσθέσω μόνο τον ενορχηστρωμένο από τους «έλληνες» προδότες υπουργούς εκφοβισμό και εκβιασμό των Ελλήνων πολιτών, ότι «εάν δεν υπογράφαμε (-άψουμε) το Μνημόνιο, θα κατεβάσουμε ρολά ως κράτος και θα πάψει άμεσα η καταβολή μισθών και συντάξεων»!!, καθώς και τους απροκάλυπτους εκβιασμούς που υφιστάμεθα ως Έλληνες πολίτες από την Τρόικα και τους ημεδαπούς προδότες συνεργάτες της για τις ποινές (οικονομικές) που θα υποστούμε, εάν δεν υπογράψουμε κάθε φορά τους επιβαλλόμενες απ` αυτούς όρους των επικαιροποιημένων Μνημονίων, σε βαθμό –δήθεν- διάλυσης του κράτους.
Στα πλαίσια αυτά η σύνοδος κορυφής στις Βρυξέλλες την 24-06-2011 διεμήνυσε στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι «εάν δεν υπογράψετε το Μεσοπρόθεσμο (2ο Μνημόνιο) δεν θα πάρετε την 5η δόση του 1ου Μνημονίου.
Θα παραθέσω επίσης σχετικά και μια παράγραφο του παραρτήματος V του ν.3845/2010 (Μνημονίου) για να κρίνετε το ποιόν και το κίνητρο της προδοτικής αυτής κρίσης της απόφασης του ΣτΕ. Η παράγραφος είναι η εξής:
«Οι (ελληνικές) αρχές, δεσμεύονται να διαβουλεύονται με την «Τρόικα» για την υιοθέτηση πολιτικών που δεν συνάδουν με αυτό το μνημόνιο (απώλεια της νομοθετικής μας εξουσίας υπέρ ξένων κατακτητών) ….»Πριν από κάθε καταβολή των δόσεων, οι αρχές πρέπει να παρέχουν μια έκθεση συμμόρφωσης σχετικά με την εκπλήρωση των προυποθέσεων» (απώλεια της εκτελεστικής μας εξουσίας υπέρ ξένων κατακτητών) και στην οποία (παράγραφο του παραρτήματος V) στηρίζεται επίσης η μήνυσή μου.
Και βέβαια θα παραπέμψω το αναγνώστη και στους ανατριχιαστικούς, προδοτικούς και άκρως δεσμευτικούς έναντι της Τρόικας όρους της Δανειακής Σύμβασης με τους οποίους παραχωρούμε στους ξένους κατακτητές και την δικαστική μας εξουσία (άρθρο 11 της Σύμβασης) και αναγνωρίζουμε ως εφαρμοστέο δίκαιο το Αγγλικό στην εφαρμογή του Μνημονίου και της Σύμβασης. Οι τρείς παραπάνω, παρανόμως εκχωρούμενες σε ξένες δυνάμεις (Τρόικα), εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) συνιστούν ομού την Λαική Εξουσία (άρθρο 1 Συντ.), η οποία με τον τρόπο αυτό καταλύεται βιαίως κι εκχωρείται παρανόμως σε ξένες δυνάμεις (Τρόικα), στοιχειοθετουμένου έτσι του εγκλήματος της Εσχάτης Προδοσίας (ΠΚ 134, 134Α) από τους Εθνοκτόνους Εθνοπροδότες της Ελληνικής Βουλής.
Τέλος με το άρθρο 11 της νομικής γνωμοδότησης της Δανειακής Σύμβασης, αφού παραιτούμαστε άνευ όρων από κάθε δικαίωμά μας Εθνικής Κυριαρχίας επί των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος, δεσμευόμαστε έναντι της Τρόικας και επιτρέπουμε σε αυτήν να κατάσχει όλα τα περιουσιακά στοιχείς της Ελλάδος σε περίπτωση που δεν είμαστε ενήμεροι στην αποπληρωμή του δανείου. Μένει, συνεπώς καμία αμφιβολία για την δεσμευτικότητα του Μνημονίου (και της Δανειακής Σύμβασης) έναντι της Τρόικας?
4) Η απόφαση του ΣτΕ, παρόλο την «αναρμοδιότητά» του που επικαλείται για την κρίση του επί της αντισυνταγματικότητας του Μνημονίου, προχωρά στην κρίση ότι το Μνημόνιο ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗ και γι αυτό δεν χρήζει ψήφισής του από 180 βουλευτές, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ.2 Συντ.. Η κρίση αυτή του ΣτΕ είναι Εθνικά Αναξία και Προδοτική, διότι το Μνημόνιο είναι αναπόσπαστο μέρος της από 08-05-20110 (Διεθνούς) Δανειακής Σύμβασης μεταξύ της Τρόικας και της Ελλάδος, όπως προκύπτει αδιαμφισβήτητα από τα κείμενα της Σύμβασης και του Μνημονίου, τα οποία αναφέρονται στην μήνυσή μου, αλλά και στο από 22-11-2011 άρθρο μου στη ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ.
Κι ο ισχυρισμός αυτός της απόφασης –ακόμα κι αν κριθεί ορθός – δεν επηρεάζει την μήνυσή μου, διότι η Εσχάτη Προδοσία τεκμηριώνεται και χωρίς την παράβαση του άρθρου 28 παρ.2 Συντ.
5) Δεν μπορώ να σχολιάσω βέβαια λόγω απέχθειας τα εξοργιστικά που αναφέρονται στην απόφαση, περί δήθεν μη παράβασης της αρχής της αναλογικότητας στην λήψη των βάρβαρων οικονομικών μέτρων εναντίον των Ελλήνων και υπέρ των ξένων οικονομικών δολοφόνων και κατακτητών, και της δικαιολόγησής των (των μέτρων αυτών) ως δήθεν «εξυπηρετούντων το δημόσιο συμφέρον»!!!, διαστρεβλώνοντας –η απόφαση του ΣτΕ- διαστροφικά την έννοια του «δημοσίου συμφέροντος», δια της δολίας αποσιώπησής της, ότι το «δημόσιο συμφέρον» δεν ορίζεται περιοριστικά μόνο με οικονομικούς όρους και ότι επίσης αυτό (το δημόσιο συμφέρον) ορίζεται ως η συντριπτική πλειοψηφία (αν όχι το σύνολο) των δεινοπαθούντων Ελλήνων σε όφελος των ξένων κατακτητών!
Και βέβαια τα παραπάνω επιχειρήματα της προδοτικής απόφασης του ΣτΕ δεν μπορούν να επικληθούν στο Ποινικό Δικαστήριο της μήνυσής μου, διότι η Εσχάτη Προδοσία δεν νομιμοποιείται για κανέναν λόγο, ούτε βέβαια με την επίκληση του αδιανόητου ισχυρισμού ότι αυτή εξυπηρετεί το «δημόσιο συμφέρον!!. ΄Όποιος το υποστηρίζει αυτό διαπράττει επιπρόσθετα και παράβαση του άρθρου ΠΚ 135.
Συμπέρασμα:
1) H παραπάνω προδοτική απόφαση του ΣτΕ ουδεμία επίπτωση θα έχει -τυπικά-δικονομικά, αλλά και επί της ουσίας- στην μήνυσή μου κατά των προδοτών για Εσχάτη Προδοσία
2) Η προσφυγή του ΔΣΑ στο ΣτΕ δεν ήταν η άριστη δυνατή από άποψης ουσίας και περιεχομένου, αλλά και δικονομικής τακτικής
3) Όταν την 15-06-2010 επιτέθηκα δημόσια με σφοδρότητα εναντίον των καθηγητάδων και του ΔΣΑ, στην πανηγυρική (!) των ανακοίνωση της προσφυγής των στο ΣτΕ κατά του Μνημονίου ενώπιον 300 δικηγόρων στα γραφεία το ΔΣΑ, διότι διέβλεπα το δικαστικό αδιέξοδο της υπόθεσης, απεδείχθη ότι είχα απόλυτο δίκιο. Αλλά, στην ίδια συνεδρίαση, τους επιτέθηκα και για έναν άλλο λόγο: Γιατί δεν καταθέτουν μήνυση (ή να έρθουν αρωγοί στην δική μου) για Εσχάτη Προδοσία κατά της Κυβέρνησης κλπ., εφόσον αυτά που λένε προφορικά και στην προσφυγή των είναι ουσιαστικά «κομμάτια» από την μήνυσή μου. Τους κατηγόρησα μάλιστα δημόσια ότι παίζουν θέατρο στην πλάτη του Λαού.
Εσείς κρίνετε εάν δικαιώθηκα στο τέλος μετά την παραπάνω προδοτική–αλλά σε μερικά σημεία δικονομικά ορθή- απόφαση του ΣτΕ.
4) «Θεσμοί» όπως το ΣτΕ, Άρειος Πάγος, Ανεξάρτητες Αρχές, Ακαδημία, στην σημερινή τους δομή πρέπει να κατεδαφιστούν άμεσα
Χαλκίδα 24-06-2011 Δημ. Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου