Η σαπίλα καταρρέει ! Θέμα χρόνου είναι .

  Για ένα πράγμα είμαι ευχαριστημένος αδέρφια. Οχι απλώς ευχαριστημένος, περήφανος θα έλεγα. Περήφανος, διότι ο ξεσηκωμός του λαού μας είναι πια γεγονός.   300 Ελληνες, χωρίς καμμιά κομματική μάσκα, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς υποστήριξη, με μόνα όπλα τη πίστη τους στη σωτηρία της πατρίδας και την αγωνία τους για το….

αύριο αυτού του τόπου, με αξιοζήλευτο τρόπο και οργάνωση αλλα και με περισσή αυτοθυσία, βγήκαν μπροστά και αναμετρήθηκαν με τη Λερναία Υδρα της σάπιας παλαιοκομματικής εξουσίας.

Τις πρώτες μέρες, η κατάσταση ήταν περίεργη. Λίγος ο κόσμος, κακές καιρικές συνθήκες,

σύγχυση στο διαδύκτιο απο κόσμο που ρωτούσε να μάθει, αποπροσανατολισμός απο εγκάθετους «αληθινούς δημοκράτες» και «αγανακτισμένους», κάπου τα πράγματα πελαγοδρομούσαν μεταξύ της φθοράς κα της αυθαρσίας. Ολα αυτά για λίγο. Μέχρι να μπεί το νερό στ’ αυλάκι. Και μερά με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, ο κόσμος πλήθαινε, ο όγκος μεγάλωνε, οι σημαίες πλημμύρισαν τη πλατεία της Ελλάδας. Και οι θρυλικοί Τριακόσιοι, εκεί, στο μετερίζι τους, να ενημερώνουν, να ακούν, να αφουγκράζονται, να στήνουν πανό (εκεί είναι και το δικό μας, της Αυστραλέζικης ομογένειας), να φωνάζουν συνθήματα που ο λαός τα κάνει κτήμα του και που τα επαναλαμβάνει, να οργανώνουν τις βάρδιες, να απαντούν σε email μέσα απο τους φορητούς υπολογιστές τους, να απαντούν σε τηλέφωνήματα στα κινητά τους που χτυπούν σα δαιμονισμένα όλη την ώρα, νηστικοί και ξάγρυπνοι, μα χωρίς ΚΑΝΕΝΑ βαρυγόγγισμα.

Και φτάσαμε στην απίστευτη περασμένη Κυριακή, όπου όλα θαρρείς κι ήταν βγαλμένα μέσα απο όνειρο! Οι χίλιοι έγιναν δύο χιλιάδες, οι δυό χιλιάδες έγιναν τέσσερις, έγιναν τριάντα και στο τέλος εκατό! Εκατό χιλιάδες Ελληνες! Μια απίστευτη λαοθάλασσα, που πλημμύρισε ολόκληρο το Σύνταγμα, απο τη Φιλελλήνων μέχρι τη Βασιλίσσης Σοφίας κι απο την Αμαλίας μέχρι τη Πανεπιστημίου. Μόνο το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου είχε κατορθώσει να μαζέψει (με τα λεωφορεία βέβαια) τόσο κόσμο στις συγκεντρώσεις του. Και αυτή τη φορά, τον κόσμο δεν τον συγκέντρωσε κανένα ΠΑΣΟΚ. Κανένα κόμμα εν τέλει. Τον συγκέντρωσε η αγανάκτιση και η απελπισία. Οι Τριακόσιοι έδειξαν το δρόμο. Βγήκαν αυτοί μπροστά. Και ο Λαός ακολούθησε. Η αρχή έγινε.

Και ώς γνωστόν, η αρχή είναι το ήμισι του παντός.

Το σύστημα άρχισε να καταλαβαίνει οτι αυτός ο αγώνας δεν θα έχει καλό τέλος γι αυτό. Και την επιβεβαίωση του την έδειξε η προχτεσινή νύχτα. Το γιουχάισμα και ο παρ’ ολίγον προπιλακισμός βουλευτών και υπουργών, που θέλησαν να κάνουν «ηρωική Εξόδο» απο το «…ανάκτορο της διαφθοράς» προτάσσοντας τις πολυτελείς Μερσεντές τους απέναντι στα κορμιά του κόσμου που δεν τους άφηναν να φύγουν, ήταν το πρώτο σημαντικό χτύπημα.

Τα φερέφωνα του συστήματος, δηλαδή τα ΜΜΕ, άλλαξαν γραμμή πλεύσης και έδωσαν στην νεογέννητη επανάσταση την δέουσα σημασία. Να αναλύσεις, να δηλώσεις, να καινούργιοι «μαιντανοί» που …τους ζητήθηκε εκ νέου να εκφράσουν…άποψη, να βουλευτές που …έζησαν ώρες αγωνίας(!!!), να κι ο Παγκαλος που …ξαναχτύπησε και είπε «Είμαι …οργισμένος!!!!» (εδώ γελάμε μέχρι …λιποθυμίας), όλα δείχνουν πως η φωτιά έχει αγγίξει το πετσί τους και απειλεί να τους κάψει ολόκληρους!

Ωραία, πολύ ωραία ως εδώ.

Το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Ιδού η μεγάλη, η μέγιστη απορία.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον οτι οι μέρες και οι ώρες που ζούμε, είναι ιστορικές. Ομως, για να εξακολουθήσουν να είναι τέτοιες, πρέπει να δοθεί και η δεύτερη απάντηση-χτύπημα στα πλευρά της σαπίλας. Και ποιά θα είναι αυτή; Μα ασφαλώς το πολιτικό ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ! Εκεί νομίζω πως θα τελειώσουν όλα. Η μάλλον, απο εκεί θα ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΟΛΑ!

Δεν μπορώ να ξέρω ποιά θα είναι η τελική μορφή του μανιφέστου των εξεγερμένων. Ξέρω όμως οτι θα κάνουν το σωστό. Απλά, έχω εμπιστοσύνη στο όνειρό τους, στη γενναιότητά τους, στην αυτοθυσία τους.

Ανεξάρτητα απο αυτό, εγώ προσωπικά ακούω και διαβάζω πολλά. Στα μπλόγκ, στα σχόλια, στις ιστοσελίδες, παντού. Ακούγονται διάφορα για «αμεσες δημοκρατίες», για «ανοιχτές συγκεντρώσεις», για «λαική συμμετοχή παντού», για «προεδρικές δημοκρατίες» και άλλα πολλά. Αυτά, λένε, θέλει να ακούσει ο κόσμος, για να αποκτήσει όραμα! Οτι κάτι αλλάζει, οτι κάτι εκκριζώνεται εκ βάθρων και στη θέση του χτίζεται κάτι άλλο.

Εγώ προσωπικά διαφωνώ αδέρφια και σχωρνάτε με. Και διαφωνώ κάθετα. Με όλα τουτα τα…παντελώς εξωπραγματικά αυτή την ώρα. Δεν εκκριζώνεται εύκολα απ τη μια στιγμή στην άλλη ένα τέτοιο καθεστώς αιώνων. Δεν αλλάζει 180 μοίρες απο τη μια μέρα στην άλλη ένα σύστημα, που βασίστηκε αιώνες τώρα στην πελατειακή σχέση πολίτη-κράτους.

Και να τα πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Πρέπει να τα πούμε με τ’ όνομά τους. Να πούμε αλήθειες που θα τσούξουν, θα πονέσουν κι όχι να χαιδέψουν.

Απο τη δολοφονία του Καποδίστρια, πέρασαν έτη 179. Σχεδόν κοντά δυό αιώνες. Απο τότε, η πατρίδα μας κυβερνιέται με αυτή τη λογική. Του δούναι και λαβείν. «Ψήφισέ με να σε διορίσω», «Ψήφισέ με να σου δώσω», «Σε ψηφίζω για να πάρω». Οι βουλευτές και οι…πελάτες τους. Που το κύριο μέλημά τους, όταν εκλέγονταν, ήταν μόνο το πώς να μην τους δυσαρεστήσουν. Το κράτος και η Δημοκρατία, λίγο μετρούσε. Μετρούσε μόνον ο «πελάτης». Που είχε πάντα δίκιο.

Οι πολιτικάντηδες, ήξεραν καλά τις πεποιθήσεις του λαού. Η μάλλον, ήξεραν το σύστημα πώς δουλεύει, γιατί αυτοί οι ίδιοι το δημιούργησαν. Η λογική και η απειλή του μαυρίσματος. Της μαύρης μπίλιας. «Δε με τακτοποίησες; Δε μου έκανες αυτό που ήθελα; Μαύρη μπίλια στο κουτί!» Αυτή ήταν η λογική. Ετσι είχε μάθει ο λαός να αποφασίζει για τους άρχοντές του. Για τους ηγέτες του. Και οι «επαγγελματίες» βουλευτές έτρεμαν. Ετρεμαν το «μαύρισμα». Ετρεμαν την ετυμηγορία του «πελάτη»! Και όχι την ετυμηγορία του σκεπτόμενου. Ασφαλώς και μέσα σ’ αυτό το λαό, υπήρχαν και οι μορφωμένοι, οι καλλιεργημένοι, οι διανοούμενοι. Οι μεγάλες μορφές των Ελληνικών Γραμμάτων και Τεχνών. Πολλοί απο αυτούς προσπάθησαν να αλλάξουν τη νοοτροπία του κόσμου. Δεν τα κατάφεραν. Οι περισσότεροι, απλά συμβιβάστηκαν. Και έγιναν κι αυτοί μέρος της «αλυσσίδας».

Απο την άλλη, υπήρξαν και οι …λεγόμενοι «Σωτήρες», αλλοιώς δικτάτορες. Αυτοί δηλαδή, που ενώ υποτίθεται οτι θέλησαν να …καταλύσουν μεν αυτή τη λογική του «δούναι και λαβείν», αλλά στο τέλος αποδείχτηκε οτι οι σκοποί τους ήταν παντελώς αντίθετοι. Το «εγώ» τους θέλησαν να ικανοποιήσουν και τίποτε άλλο. Βασανίζοντας και εκτελώντας. Και το «σύστημα» απο την άλλη, να μάχεται υπογείως. Με «αντίσταση» και «Αντάρτικο Πόλεων». Τις περισσότερες φορές κατευθυνόμενο (ΚΚΕ 1936-1949, ΠΑΚ 1969-1974, «Πολυτεχνείο» 1973) κι άλλες φορές αυθόρμητα.

Στις λεγόμενες «κυβερνήσεις της Δεξιάς», πελάτες ήταν η πλουτοκρατία και η ανώτερη οικονομικά τάξη. Αυτοί ήταν οι χρηματοδότες. Αυτοί πλήρωναν και στήριζαν το σύστημα κι αυτό τους εξυπηρετούσε. Οι κυβερνήσεις ψήφιζαν ολόκληρους νόμους, ειδικά γι αυτούς. Και τα συμφέροντά τους. Ο λαός, απλώς υπόμενε. Οι βουλευτές απλώς φρόντιζαν να μην τον κάνουν να αγανακτίσει, να θυμώσει. Πότε με έναν καλό διορισμό, πότε με κανένα «ρουσφέτι» της πλάκας, πότε με καμμια «δωρέα», όλα βολεύουνταν κάπως.

Ομως, η σκανδαλώδεις διάκρισεις που έκαναν οι Δεξιοί προς τους πλουτοκράτες, έφεραν τη λαική δυσφορία και οι απλές «πελατειακές» σχέσεις που υπήρχαν, δεν επαρκούσαν. Επρεπε να γίνει κάτι άλλο, πολύ πιο βαθύ και στέρεο. Επρεπε να αλλάξουν τα πράγματα. Επρεπε να …γευτεί τον πλούτο και ο απλός λαός για να ηρεμήσει. Και ήρθε το ΠΑΣΟΚ και ο Α. Παπανδρέου, να αναδημιουργήσει εκ βάθρων το σύστημα, να κάνει πλέον τον ίδιο τον λαό συμμέτοχο στο φαγοπότι και να δημιουργήσει μια κατα πολύ αναβαθμισμένη σχέση «πελάτη-κράτους». Μα του «πελάτη» του είχε ήδη ανοίξει η όρεξη και ζήταγε περισσότερα. Με τον τρόπο του πάντα. Κι έτσι, δημιουργήθηκε η νέα πλουτοκρατία, η λεγόμενη Λαική Πλουτοκρατία. Και για να συντηρηθεί αυτή η Λαική Πλουτοκρατία, χρειάζονταν λεφτά, πολλά λεφτά και ζεστά-ζεστά. Η λύση ποιά ήταν; Τα δάνεια! Δώσε στο λαό, στον οπαδό δηλαδή, να τρώει με τα λεφτά των άλλων! Και θα μας ψηφίζει εις το διηνεκές!

Μόνο, που κάποια στιγμή τα δανεικά άρχισαν να σώνονται. Και τα «ζεστα-ζεστά» λεφτάκια, είχαν μετατραπεί σε χρέη. Σε χρέη, που άρχισαν να γίνονται δυσβάσταχτα. Τα χρέη αυτά έφεραν λιτότητα και έκτακτα οικονομικά μέτρα. Και τα μέτρα αυτά, έφεραν δυσφορία στην καλομαθημένη πλέον Λαική Πλουτοκρατία. Το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ άρχισε να καταρρέει λόγω της…κακής πλέον νέας σχέσης «πελάτη-κράτους». Ξανάρχονται οι άλλοι στα πράγματα, που υπόσχονται νέες ιδέες, που στην ουσία τους ήταν απλά οι νέες «πελατειακές» συμβάσεις! Ομως τα λεφτάκια δεν έιχαν πια την ίδια ροή, απο ποτάμια είχαν γίνει …ρυάκια! Και το κακό ήταν ότι…δεν περίσσευε το «ρευστό» για τους «πελάτες». Εφτανε μόνο γι’ αυτούς. Για τους «πελάτες» μόνο ψίχουλα. Και ασφαλώς κατέρρευσαν κι αυτοί. Και ξανάρχονται εκ νέου οι …άλλοι, που πίστευαν οτι τίποτε δεν έχει αλλάξει απ’ τα παλιά. Και κατηγορούσαν τους απο κεί μεριά, θεωρώντας τους «μονοφαγάδες», δηλαδή όλα αυτοί και οι «πελάτες» τίποτε! Ωσπου, ανέβηκαν τα σκαλιά των μεγάρων και αντίκρυσαν τη φρικτή αλήθεια! Οντως ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΛΕΦΤΑ! Ούτε σέντσι! Και οι υποχρεώσεις να τρέχουν! Κάθε τέλος του μήνα, το χαράτσι στους δανειστές έπρεπε να πέφτει ζεστό και στην ώρα του! Δανειστές ήταν αυτοί, δεν ήταν πόπολοπελάτες! Ηθελαν το χρήμα τους πίσω!

Το σύστημα πλέον τα χρειάστηκε. Και πανικοβλήθηκε. Και προκειμένου να σώσει το τομάρι του, πουλήθηκε ολόκληρο στον Μαμωνά του μνημονίου. Το σκεπτικό ήταν απλό και ακούστηκε ευθαρσώς και αυθορμήτως απο ένα «βαρύ πυροβολικό» του συστήματος, τον ίδιο τον Αντιπρόεδρό του. «Μαζί τα φάγαμε ρε πελάτες, τι θέτε τώρα και κουνιέστε!» Δεν είπε όμως, «μαζί θα τα πληρώσουμε μιας και μαζί τα φάγαμε», απλά το άφησε ώς ευκόλως εννοούμενο, οτι «μαζί μεν τα φάγαμε, αλλά εγώ δεν έχω καμμιά διάθεση να πληρώσω φράγκο! Κι επειδή εγώ δε πληρώνω μία, θα τα πληρώστε εσείς!» Και έτσι, η Λαική Πλουτοκρατία καταρρέει μέσα σε μια στιγμή, σαν πύργος απο τραπουλόχαρτα. Και μένει πίσω ο Λαός. Εννοώ οι μή «πελάτες». Που θα πληρώσουν έναν λογαριασμό σε ένα εστιατόριο που το μόνο που έφαγαν απο εκεί ήταν οι μυρωδιές απ τα ψητά….

Αυτά ειναι τα πράγματα αδέλφια. Αυτή είναι η πολιτική ιστορία μας. Ενα διαρκές φαγοπότι, ένα αισχρό «δούναι και λαβείν», που ΟΛΟΙ ΜΑΣ έχουμε ευθύνη γι αυτό.

Η μεθαυριανή μέρα που θα έρθει, δεν μπορεί να σηκώσει ακόμη τέτοιου είδους Δημοκρατία που επαγγέλονται πολλοί. Και δεν μπορεί (ακόμη), διότι η χρεοκοπία που έχουμε ως Εθνος, δεν είναι τόσο οικονομική, όσο ΗΘΙΚΗ. Ούτε η Προεδρική Δημοκρατία μπορεί να μας σώσει, ούτε η Ανοιχτή, ούτε οι νέες Πνύκες και οι νέες Εκκλησίες του Δήμου. Αυτά είναι δυο φορές κουραφέξαλα για την ώρα, που αφ’ ενός μεν δεν μπορούν να εφαρμοστούν στη πράξη, αφ’ετέρου εαν εφαρμοστούν, θα είναι και η ταφόπλακά μας.

Τι μπορεί να γίνει κατα τη γνώμη μου; Μα είναι απλό. Να γίνει το πρώτο βήμα. Αλλαγή στους ίδιους τους θεσμούς της λειτουργίας του πολιτεύματος. Εν όλίγοις, πρώτα να ΘΩΡΑΚΙΣΤΕΙ η ίδια η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και μετά να μετεξελιχξεί σε κάτι πολύ πιο ανώτερο και σπουδαίο.

Ιδέες υπάρχουν πολλές. Πρώτα απ όλα, να γίνουν συνταγματικές μεταρρυθμίσεις στο ΥΠΑΡΧΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ. Μείωση, ας πούμε, απο 300 σε 200σιους βουλευτές. Και συγκρότηση απο κληρωτούς πολίτες, μιας δεύτερης Βουλής, της Βουλής των Πολιτών, που θα έχει σκοπό τον ΕΛΕΓΧΟ των πολιτικών και τις εφαρμογές των νόμων και των άρθρων του Συντάγματος. Μιά δεύτερη Βουλή δηλαδή μέσα στην Βουλή! Που θα έχει ΕΛΕΓΚΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και θα περιφρουρεί το Σύνταγμα και το πολίτευμα. Στην Αυστραλία ήδη εφαρμόζεται αυτό με κάπως πιο διαφοροποιημένο τρόπο, ασφαλώς και κάλλιστα θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στη γενέτειρα της Δημοκρατίας.

Να υπάρξει ρύθμιση του Συντάγματος για ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ μεταξύ βουλευτών και υπουργών. Η βουλευτής θα είσαι ή υπουργός κύριε πολιτικέ. Αν θές να γίνεις Υπουργός, θα πρέπει να παραιτηθείς απο βουλευτής και τη θέση σου θα πάιρνει ο επόμενος επιλαχών. Αλλοιώς, θα είναι εξωκοινοβουλευτικός ο Υπουργός. Και όλοι θα δίνουν λόγο στη Βουλή των Πολιτών. ΜΗΔΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ. Επίσης, η βουλευτική θητεία να περιορίζεται στα 8 χρόνια και όχι να περνάει απο γενιά σε γενια! Ούτε να γίνεται επάγγελμα. Θα είναι απλά ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΘΝΟΣ. Και μια Υπηρεσία Βαριά, όπως αυτή του στρατιώτη.

Να συγκροτηθεί επιτέλους, μια Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας, ένα ανεξάρτητο όργανο που θα απαρτίζεται απο τεχνοκράτες, στρατιωτικούς και διπλωμάτες, που θα έχει την ευθύνη της χάραξης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Και να εφαρμόζεται αυτή απο τους πολιτικούς μέχρι κεραίας.

Να απαγγιστρωθεί επιτέλους η Δικαιοσύνη απο το κράτος. Να γίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ. Και να πλαισιωθεί απο ΑΚΕΡΑΙΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ, με λευκότατο μητρώο, έντιμους και ΑΔΕΚΑΣΤΟΥΣ, που θα εφαρμόζουν το νόμο όχι με φαρισαισμό, αλλά με βάση τον ΑΝΘΡΩΠΟ και τον ΠΟΛΙΤΗ. Να δίνουν ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ γι αυτό και να ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ για να επιτελέσουν αυτό το υπέρτατο έργο και καθήκον.

Και τέλος,

Να θεσμοθετηθεί επιτέλους η ΕΝΙΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, με ειδικό άρθρο στο Σύνταγμα, που να ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΑΓΗ Η ΡΥΘΜΙΣΗ απο τους εκάστοτε Υπουργούς, ειμή δια αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Μόνον έτσι θα εκλείψουν οι διάφοροι πειραματισμοί και κομματικές επιρροές, που την κατέστρεψαν και κατάντησαν τα Ελληνόπουλα τους πλέον αμόρφωτους και ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΥΣ πολίτες της Ευρώπης. Να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά απο΄την Ε’ Δημοτικού και όχι απο την Α’ Λυκείου κι αυτά σε ειδικές τάξεις! Είναι ντροπή και όνυδος για τη χώρα που γέννησε την πιο ποιητική, μουσική και μαθηματική γλώσσα, οι πολίτες της σήμερα να ΜΗΝ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ!

Να ξεκουμπιστούν τα κόμματα απο τα Πανεπιστήμιά μας! Αυτά τα ιερά ιδρύματα της Γνώσης, έδω και 40 κοντά χρόνια, έχουν μετατραπεί σε οίκους εκκόλαψης επαγγελματιών της διεφθαρμένης πολιτικής και των κομμάτων. Σε κάνενα ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ δεν υπάρχουν αυτά τα αίσχη, παρά μόνον στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Κι αυτό, διότι είναι τα ίδια οι αιμοδότες του διεφθαρμένου συστήματος. Και φυσικά, αντι να παράγουν επιστήμη και γνώση, παράγουν διαφθορά και ντροπή….

Ενεργοί και Δημοκρατικοί πολίτες παράγονται ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ! ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ! Αυτή την Παιδεία είχαν οι αρχαίοι παππούδες μας και η διανόησή τους γέννησε το καλύτερο πολίτευμα που γνώρισε ποτέ η Ανθρωπότητα. Αυτή την Παιδεία πρέπει να πάρουν τα παιδιά μας. Και τα παιδιά των παιδιών μας. Και αυτά θα δημιουργήσουν και πάλι εκείνη τη Δημοκρατία του Κλεισθένη, του Περικλή και των άλλων μεγάλων. Και τότε, τα παιδιά μας θα ζήσουν σε έναν καλύτερον Αιώνα. Τον Αιώνα του Ελληνικού Πνεύματος και Ιδεώδους.

Το κίνημα των Τριακοσίων αδέλφια, είναι η αρχή. Πρέπει να είναι αρχή. Η αρχή για ένα Αύριο που οραματιζόμαστε όλοι. Ενα Αύριο που θα χτιστεί πέτρα-πέτρα, λίθο με λίθο, απο όλους μας ανεξαιρέτως. Και όταν λέω «όλους μας», ασφαλώς και εννοώ και την Ομογένεια. Ολοι οι Ελληνες θα γίνουν αρωγοί αυτού του «Αύριο». Ελλαδίτες, Κύπριοι και λοιποί ομογενείς. Η αρχή έγινε. Η πλατεία γέμισε. Το σύστημα τρόμαξε. Η σαπίλα καταρρέει. Το Αυριο Ερχεται.