και τόσα χρόνια στα τεχνικά τμήματα πληροφορικής που δούλευα, τα βιογραφικά κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι διευθυντού και προωθούνταν τα παιδιά με την μεγαλύτερη υποστήριξη. Στα δε εμπορικά τμήματα είχαν τύχη μόνο οι κοπέλες με τα ωραία ποδαράκια.
Δεν άργησα να καταλάβω ότι στο δημόσιο κυβερνάνε οι δυναστείες. Τα μεγάλα σόγια δηλαδή. Οι κλίκες που κανόνιζαν ποιος θα παίρνει τις καλές δουλειές και ποιος τις αγγαρείες. Ποιος θα έχει αντικείμενο ανάλογα με τις ικανότητές και του και τις γνώσεις του και ποιος θα συμμαζεύει ότι δουλειά βαριούνται να κάνουν τα παιδιά των συναδέλφων. Αλλά λέω, δεν βαριέσαι Μήπως το ζούσα πρώτη φορά ? Έτσι δεν ήταν και στη δεύτερη ιδιωτική εταιρία που εργαζόμουν? Δυο αδέρφια είχαν την εταιρία, και εργάζονταν μέσα γιοι, κόρες , συννυφάδες και παλιοί συμμαθητές τους. Όλοι οι υπόλοιποι που ήμασταν από συνεντεύξεις, στην απέξω και στο μπινελίκι .
Σε όσα έργα συμμετείχα στο δημόσιο, έβλεπα αδικαιολόγητα μεγάλα ποσά να διακινούνται, για ολόιδιες δουλειές που έκανα και παλιότερα με πολύ λιγότερα. Αλλά έπρεπε να γίνει όπως μου εξηγούσαν για να μην ξεμείνουν τα χρήματα στους λογαριασμούς και τα αρπάξουν τα μεγαλύτερα κοράκια που καραδοκούσαν. Ο σκοπός ήταν “ιερός”. Γιατί να κλέψει το δημόσιο το μεγαλοκοματόσκυλο που καραδοκούσε και να μην το κλέψει ο χαμηλόμισθος προϊστάμενος που στο κάτω κάτω θα βοηθήσει το παιδί του για μέλλον του? Έτσι απλά για να βγει το χαρτζιλίκι.
Έβλεπα υπερκοστολογιμένα τιμολόγια για δουλειές που σαν ιδιώτης θα ντρεπόσουνα να πάρεις το 1/1000 αυτών που χρέωναν την υπηρεσία. Αλλά έλεγες, δεν βαριέσαι…. Μήπως το ζούσα πρώτη φορά? Και στις ιδιωτικές εταιρίες τα ίδια δεν κάναμε? Χρεώναμε υπηρεσίες που δεν παρείχαμε καν ή ξεγελούσαμε ανυποψίαστους πελάτες για δήθεν μηχανογραφικούς εξοπλισμούς που τους πουλούσαμε. Και όλα αυτά για ιερό σκοπό, γιατί θα έπρεπε να βγουν οι μισθοί και να πληρωθούμε.
Έβλεπα τη κουτοπονηριά τα είναι καθημερινό εργαλείο διαβίωσης. Έπρεπε να είσαι μαέστρος στη διπροσωπία. Και όλοι σε σέβονταν και σε φοβούνταν. Ήταν λογικό γιατί έδειχνες με αυτό τον τρόπο την εκτίμησή σου στο τρόπο ζωής της πλειοψηφίας. Ξέρεις τι σημαίνει να χαλάς τη πιάτσα στο δημόσιο με το είσαι σωστός συνάδελφος και έντιμος στα λόγια σου? Με πιο δικαίωμα δεν ακολουθείς τους κανόνες των άλλον? Θα σου δείξουν αυτοί πως πρέπει να “συνετιστείς”. Αλλά έλεγα, δεν βαριέσαι…. πρώτη φορά τα ζούσα? Μήπως έτσι δεν ήταν και στις ιδιωτικές εταιρίες που όλοι στο παίζουν φίλοι και κοιτάν να φανούν μάγκες εις βάρος σου?
Έβλεπα ιδιωτικές εταιρίες να κατηγορούν το δημόσιο σε εκθέσεις και φόρουμ, για τη δυστοκία στο χώρο της πληροφορικής. Δεν κουνιέται έλεγαν ο ανταγωνισμός, η αγορά έπαθε καθίζηση και φταίει η νοοτροπία στο δημόσιο. Καταστράφηκε η δημιουργικότητα και η καινοτομία εξαιτίας των δημοσίων υπαλλήλων. Την επόμενη μέρα πρωί πρωί μας επισκέπτονταν από τις ίδιες εταιρίες και κλείνονταν για ώρες στα κατάλληλα γραφεία για διακανονισμούς και συνεννοήσεις. Έπρεπε να πουλήσουν κάτι στον καλύτερό τους πελάτη, το δημόσιο. Άχρηστα συμβόλαια υποστήριξης, προμήθεια εξοπλισμού εις διπλούν γιατί κάποια μηχανήματα κάθονταν αναξιοποίητα και έπρεπε να ξαναγοραστούν. Αλλά έλεγα, δε βαριέσαι … τα ίδια δεν κάναμε και εμείς στις ιδιωτικές εταιρίες. Δυο εταιρίες που δούλευα έκλεισαν από κομπίνες. Η μία έκανε κομπίνες με τη θυγατρικής της χρηματιστηριακή εταιρία τη χρυσή εποχή του Χρηματιστηρίου και η άλλη έφτιαχνε εταιρίες στα χαρτιά για να παρουσιάζει εικονικό τζίρο μέχρι τελικά, την κατάσχεσή της από τράπεζες.
Έβλεπα εργαζόμενους να τα ξύνουν με τσουγκράνες αλλά έτσι ήταν και στο σπίτι τους και στη ζωή τους. Άλλοι τεμπέληδες που δεν άγγιζαν τίποτα γιατί βαρέθηκαν τη φτωχομπινεδιά και την ασχήμια στο χώρο εργασίας τους.
Και άρχισα να συνειδητοποιώ πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απότι μας αναλύουν κάθε βράδυ στα κανάλια. Δεν λειτουργούμε σαν κοινωνία πολιτών αλλά σαν παρτάκιδες. Η θεολογική στάση ζωής βασισμένη στις ελληνικές παραδόσεις και αναζητήσεις, η ελληνική παιδεία και συνοχή, αντικαταστάθηκε από ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που σε θεωρεί σωστό πολίτη μόνο όταν οι κάρτες σου είναι τακτοποιημένες. Ξεχάσαμε ότι κάθε μέρα, κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ιεροτελεστία, θεολογικό τελέτουργο. Δεν εργαζόμαστε σαν ιδιωτικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι αλλά σαν Έλληνες. Σαν Έλληνες έπρεπε να μάθουμε να κοινωνούμε, να ερωτευόμαστε, να θυσιαζόμαστε και να καθοδηγούμε τον εαυτό μας. Απαιτώ να μου μεταφέρουν την Ελληνική παιδεία των προγόνων μου, να μάθω να αφήνω κάτι πίσω μου και εγώ για τις επόμενες γενιές. Να νιώθω δυνατός όχι γιατί κουβαλάω λεφτά πάνω μου, αλλά γιατί ξέρω να ζω σαν Έλληνας.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου